ΕΠΕΤΕΙΟΣ-ΕΠΑΙΤΕΣ

Επαίτειος 28ης Οκτωβρίου… Είμαι από τη γενιά εκείνων που έζησαν τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ πρωτεργάτες εκείνων των γεγονότων. Δεν άκουσα ΚΑΝΕΝΑ από τους μαχητές των Αλβανικών βουνών (και γνώρισα δεκάδες από αυτούς) να κοκορεύεται, να απαιτεί, να στέκεται επαίτης χειροκροτημάτων και τιμών στις παρελάσεις,  να… να… να… Απλά, και ταπεινά (αλλά πραγματικά ταπεινά) ξαναγύρισαν στο σκαπέτι, στο βολόσυρο,  στο ζευγάρι του 1945-50, συνεχίζοντας να μάχονται για την Ελλάδα… Μιας όμως και ο απλός Έλληνας του 1940 δεν είχε κατά νου να γίνει ήρωας, ούτε και να δοξαστεί, όταν αυθόρμητα έφυγε για την πρώτη γραμμή, πρέπει να αναλογισθεί κανείς, τι ήτανε εκείνο που τον έσπρωξε να πάρει το δρόμο του ξεσηκωμού, της αντίστασης,  της ανυπακοής στα ανελεύθερα κελεύσματα των κατακτητών… Σίγουρα είναι κάτι που αν δεν το βιώσεις δεν μπορείς και να το περιγράψεις.  Σϊγουρα για τους Έλληνες δεν υπήρχε άλλος δρόμος, άλλη επιλογή.  Μούρχονται στο μυαλό κάποια πράγματα, σκέψεις ενέργειες,  που μηχανικά, σαν αυτόματο, έκανα το 1974:

Ήταν η χρονιά που κατάρρευσε η κυβέρνηση των ένστολων εθνοσωτήρων,  από το βάρος των λαθών της από τη μιά,   μα και των πολιτικών πιέσεων  από τους ….δημοκρατικούς εθνοσωτήρες από  την άλλη, που ήθελαν οπωσδήποτε να πάρουν την ….σωτηρία της πατρίδας εργολαβικά,  μέχρι σ ήμερο:  Έμπαινε λοιπόν το καλοκαίρι 1974 και, το καλοστημένο σκηνικό, που ήθελε τους Τούρκους στην Κύπρο  και τους πολιτικούς μας στην εξουσία της Ελλάδας,  εξελισσόταν άψογα. Την ανάγκη φιλοτιμία  ποιούμενος ο γέρο Καραμανλής, κήρυξε  γενική επιστράτευση, αδρανοποίησε και κάποιες δεσμεύσεις της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ,  και εμείς ο λαουτζίκος δεχθήκαμε την πρόσκληση, και ο καθένας φουκαράς Νεοέλληνας έτρεχε να πάρει θέση ενάντια  στον παραλογισμό των μεγάλων συμφερόντων των μεγάλων αφεντικών του κόσμου μας….  Νεοδιορισμένος τότε στο Πανεπιστήμιο, είχα κάποια λίγα χρήματα στην τσέπη… Μόλις πούχα γνωρίσει και την μέλλουσα γυναίκα μου…  είχα  την μάνα μου στο χωργιό, χήρα και χωρίς άλλη οικονομική βοήθεια, ο αδελφός μου ήταν ήδη στρατιώτης. Χωρίς άλλη σκέψη, έδοσα τα λεφτά στην τότε φίλη μου, έδοσα και τη διεύθυνση της μάνας μου, και έψαχνα να δω που θάπρεπε,  από ώρα σε ώρα, να καταταγώ, να αγωνιστώ, χωρίς να κρίνω αν οι πολίτες απλά πλήρωναν το τίμημα λανθασμένων πολιτικών και φιλοδοξιών κάποιων άλλων. Η όλη ιστορία κατάληξε  κάπως σαν φαρσοκωμωδία, ή καλύτερα μιά ακόμα πηγή χρημάτων για τα αφεντικά, για να μας πουλάνε όπλα… Εμάς τους πολίτες της Ελλάδας και της Τουρκίας μας προτίμησαν τότε  όχι αλληλοσκοτωμένους, μα ζωντανούς εργαζόμενους,  για να δίδουμε τα χρήματα της  δουλειάς μας,  και ν΄αγοράζουμε τα παληοσίδερα- όπλα τους…

Ας έλθουμε όμως και στις σημερινές …επαιτείους, πλαισιωμένες με τους γνωστούς και μη εξαιρετέους …επαίτες χειροκροτημάτων. Οι εκάστοτε περιστασιακοί διαχειριστές, μαζί με τους μόνιμους ιδιοκτήτες του Έθνους, πιστοί στο διαχειριστικό μοντέλο δεκαετιών, οργανώνουν και πλασάρουν   τους εαυτούς των στο φιλοθεάμον Ελληνικό κοινό σαν …συνεχιστές του έργου, εκείνων που δεν λογάριασαν τίποτε παρά μόνον ένα πράγμα: πως έπρεπε νάναι εκεί που το καθήκον τους πρόσταζε, δίπλα στους  Έλληνες των συνόρων, που κινδύνευαν να βρεθούν ανελεύθεροι από το να διατυπώνουν εκείνα,  που πίστευαν…

Κάθε επαίτειο λοιπόν,  πέρα από ένα συνήθως αξιόλογο ομιλητή, που αναφέρεται στα κελεύσματα και το νόημα της επαιτείου, αρχίζει η παρέλαση, η επίδειξη, η εξέδρα κλπ, φωνάζοντας όλοι: είμαστε και εμείς εδώ! Και καλούν όλους να ευφρανθούν με την παρουσία τους! Στα μαθητικά μας χρόνια στο σχολειό, οι εθνικές γιορτές ήταν ένα πανηγύρι. Παλιότερα, ήταν πράγματι ανάγκη, μιας και ο κόσμος έπασχε από έλλειψη και πανηγυριών, να περνά σήμερα όμως χαζεύοντας κανείς τα πανηγύρια των επετείων,  μοιάζουν σαν αγγαρεία..Οι εθνοπατέρες από ανέκαθεν  φρόντιζαν να περνά εξ απαλών ονύχων στους μικρούς μαθητές, η έννοια της φιλοπατρίας πλαισωμένη από την προσωπική τους μεγαλοπρέπεια… Φυσικά οι μανάδες μας μας φουντούλευαν από νωρίς, και βέβαια χωρίς νάχομενε τις σημερινές εθνικές φορεσιές, παρόλα αυτά καθαροί και περιποιημένοι και στη γραμμή όλοι πηγαίναμε στην εκκλησία. Πάντα υπήρχαν οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες. ήδη από το Δημοτικό όπως και τώρα … (Θυμούμαι μια φορά την Συρμαλένια Τσικνάκη (του Διονυσίου, που ψιλοαρνιόταν να σηκώσει τη σημαία. Όμως η δασκάλα μας η Κυρία Μαρίκα (Μπορνόβα) επέμεινε … Και σηκώνοντας βαριεστημένα η Συρμαλένια του Διονύσιου τη σημαία, που με το στανιό της φόρτωσε η δασκάλα, της ξέφυγε από τα χέργια και πέτυχε το κοντάρι τη δασκάλα στο κεφάλι… (χωρίς ευτυχώς σοβαρές συνέπειες…))

Σήμερα έρχονται  κάποιοι επαίτες δόξας και …αναγνώρισης (με ποιό δικαίωμα;), στυλώνονται σε μιά σειρά και και φωνάζουν και πάλι στο φουκαρά Έλληνα: δόξασε με! Εμείς είμαστε εδώ να εισπράξουμε τα επινίκια των αγώνων των παππούδων σου, την τιμή και το τίμημα, που είσαι έτοιμος σε κάθε περίσταση να πληρώσεις για τα ιδεώδη σου !  Βλέποντας τα παιδιά μας όλους αυτούς τους πατριδοκάπηλους να απαιτούν και να επαιτούν συνάμα, δόξα, τιμή και αναγνώριση, χωρίς να μπορούν να δουν το ΑΝΤΙΤΙΜΟ που οι λογής λογής επαίτες τους προσφέρουν, φθάνουν να απαρνούνται και το ίδιο το ΤΙΜΗΜΑ που ανιδιοτελώς πλήρωσαν οι παππούδες τους για την αξιοπρέπεια τους.   Λογής λογής «επίσημοι»  λορδώνονται και κορδώνονται, απαιτώντας το χειροκρότημα των παιδιών μας προξενώντας τους το γέλιο και την αποστροφή, συμπαρασύροντας όμως στην αποστροφή και απαξίωση και τη φιλοπατρία και αξιοπρέπεια, που αν και λοιδορούνται ύπουλα από ορισμένους, ο διεθνής σωβινισμός διάχυτος σε πλείστα έθνη, θάπρεπε να αποτελέσει μπούσουλα για τους στόχους και τις αρχές της παιδείας των παιδιών μας.

Πρέπει νομίζω να σκεφθούμε αρκετά, αν ένα τόσο σοβαρό γεγονός,  η εθνική μνήμη, οφείλει να αποτελεί το επίκεντρο ενός πανηγυριού.   Βλέπεις το παππού να περιμένει εναγωνίως να χειροκροτήσει το …εγγονάκι του,  τα κομματόσκυλα να περιμένουν πως και πώς να χειροκροτήσουν το  κομματάρχη  της περιοχής την ώρα που θα καταθέτει το στεφάνι,  τους συλλόγους και οργανώσεις- σφραγίδες που αντί να τσιμπηθούν και να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους, ζητούν θέση στην ατελείωτη λίστα των ανύπαρκτων κοινωνικά, πολιτικά, εθνικά, δημοτικά, σχολικά κλπ οργανώσεων, με στόχο την προβολή του καλαμοκαβαλάρη σφραγιδοκράτη της ….αρχής.  Σίγουρα  κάθε σφραγιδοκράτης ξέρει καλά πότε και πώς να εξαργυρώσει τη σφραγίδα που κρατά, όταν έρθει η ώρα…  Αρένα λοιπόν διαγκωνισμών, ανταγωνισμών, η …»εθνική» επαίτειος, με ένα μονότονα επαναλαμβανόμενο σκηνικό, μια τεράστια πλήξη και ανία για εκείνους που  οι διαπλοκές επιβάλλουν-υποχρεώνουν να δόσουν το παρόν.   Μούρχεται στο μυαλό η υποχρεωτική προσέλευση των χωργιανών μου στην εκκλησία προ 50-60 χρόνων… Ας ελπίσουμε, πως μετά από λίγα χρόνια θα δόσουμε κάποιο νόημα, όχι βέβαια στην εθνική μνήμη και την επαίτειό της (αυτή έτσι κι΄αλλοιώς έχει νόημα, τιμητές της περισεύουν και μιμητές σπανίζουν), μα στις όποιες παράτες οργανώνονται εν ονόματι της επετείου…

Ο ΞΩΠΑΤΕΡΑΣ ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 2009

Μιά καλή παρέα, που είχε τη διάθεση, το χρόνο και την ευκαιρία, κατάφερε να ταρακουνήσει την καθημερινότητά της, αποχαιρετώντας το καλοκαίρι του 2009 με μιά μονοήμερη εκδορομή στα Καλάβρυτα.

Με σύμμαχο την ωραία μέρα, την Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009 ο Πρόεδρος του Ξωπατέρα Ευθύμης Τσικνάκης, τα μέλη του συμβουλίου Δ Μπιτσακάκης Γ. Τσικνάκης Γ Σαββάκης,  Κλειώ Λούμου-Μαρκάκη Κ. Σταυρουλιδάκης, με αρκετούς φίλους και συγγενείς, αλλά και αρκετοί χωριανοί και κοντοχωριανοί ( Πρατικάκη (Σίββας), Μαραγκάκης (Κουσές), …αρματώσαμε ένα πούλμαν με κέφι και πήγαμε να κατακτήσομε το Μωριά… (Το δεύτερο αστείο είναι, πως στα Καλάβρυτα βρήκαμε τυχαία και άλλους …συμπολεμιστές :   τα ΚΑΠΗ των Γλυκών Νερών (που αποτελεί το νέο τόπο διαμονής τσ΄αφεντιάς μου…)

Η Τζενη Σαββάκη απολαμβάνει...

Στο σταθμό των Καλαβρύτων 2009

Πλατεία Καλαβρυτων 2009

Καλάβρυτα 2009

ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2009 ΣΤΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ

Καλάβρυτα σημαίνουν 25 Μαρτη 1821 και οι απόγονοι του ΞΩΠΑΤΕΡΑ θεωρούν χρέος να τιμήσουν το σημαιοφόρο της Ελληνικής Επανάστασης

Οι Πετροκεφαλιανοί μπροστά στο ηρώο του Παλαιών Πατρών Γερνανού

Η εκδρομή είχε την αναμενόμενη συνέχεια: Λίγο παραπάνω ανάβαση, μέσα στα έλατα προς το χιονοδρομικό κέντρο της περιοχής και η ταβέρνα Λαλέουσα μας περίμενε, όπως τη βλέπετε:

Λαλέουσα

Ώρα γιά φωτογραφίες:

Ονόματα; Και βέβαια θα βάλω μόλις τάχω σωστά και όλα λίγη υπομονή…

ΕΚΛΟΓΕΣ 2009;

Εκλογές; Ναισ΄αλάι σου μα πράμα μνημόσυνο θα νέχουνε κειανενούς μεγάλου,  και επήγανε και του το κάμανε στο σκολειό….  Ε εε κειαμείντα, χωρίς σουχλιά, χωρίς καμπάνες, χωρίς να παίξουνε κειανενούς τη γκαζοντενέκα, είντα κειαολιάς εκλογές είναι ετουτεσές…    Λόπως εχάλασε ο κόσμος….

1950… Γροικώ τη μάνα μου τη Μπαμπιονίταινα , την θεια μου τη Βαγγελία του Βανίλη, τη Μαρία την Καμηλαργιανή (γειτόνισες του 1950) να γούζουνται και να γρυβίζουνε η μιά τσ΄αλλής για τα νιτερέσα του Κεφαλογιάννη,  Μεϊμαράκη, του Μαρή, του Μανασσάκη,  και τόσων άλλων, άνε βγει ο Βενιζέλος (Σοφοκλής), ο Μαρκεζίνης, ο Παπάγος, ο Παπανδρέου κ. ά.  Άμα τσοι γροίκας, εθάργιες πως ετρώγανε από την ίδια ματζαδούρα με τσοι πολιτικούς εκείνης τση εποχής, και εκάνανε αγώνα να βγει ο …δικός τως.

-Α αα !  Συμπαθάτε με, εξέχασα να σασε γράψω και να σασε θυμίσω ,  ένανε πρωθυπουργό τσ΄εποχής, μάλλον υπηρεσιακό, τον  Παναγιώτη Πιπινέλλη. Και θα μου πεις βέβαια: Τόσονά μεγάλουρος είτονε; Δεν είμαι κιαολιάς βέβαιος, μα εγώ τον εσύνδεσα με το ζόρε απου ετραβούσανε οι αμπελοκαλλιεργητές, με τα βάσανα και τσ΄αγωνίες τωνε, από τη μιά να πάει καλά η αμπελοκαλιέργεια της σουλτανίνας, να μη βρέξει και καταστραφεί η σταφίδα κλπ  Είχανε απού λέτε οι χωργιανοί στη μπούκα  ντως το βασιλιά, τσοι δεξιούς, και φυσικά τσοι διάφορους πρωθυπουργούς πριν τον Παπανδρέου.  Πρέπει νάτανε περίοδος 1960-62, απού δεν είχενε και πολλά καλή τιμή η σταφίδα, και κανα δυό φορές είχενε βρέξει το κατακαλόκαιρο, και είχε καταστρέψει τα σταφύλια ατρύγητα (Είχενε βρέξει στις 15 Αυγούστου, και θυμούμαι τσοι δεκαπενταριστάδες του Μαρτσάλου οντενεγυρίζανε  με τσοι γαιδάρους, και δεν είχανε μηδε μιά στεγνη κλωστή …).  Εκειά απου λέτε πουθενά είχενε μερακλώσει ο μακαρίτης ο Αστρινός (Τερζάκης) και ήλεγε τη μαντινάδα: Απούχει θηλυκό παιδί και σουλτανί αμπέλι// θα πυρπιρίζει ο κόλος του, ωσάν του Πιπιλνέλλη… Ετραγουδούσανε μαθές το καυμό ντως οι γιαθρώποι, από μιά τσ΄αρχής και ετσά εμείνανε ενα σωρό από τσοι «μεγάλους» των διαφόρων εποχών στην ιστορία…

Έχω σας γράψει κατά καιρούς τα … καλυκοσφύργια* τση γενιάς μου, και πιό πολύ των πατεράδων του 1950, απου θαρρούσανε οι κακομοίρηδες πως θελασώσουνε το ντόπο με τσ΄εκλογές….   Έτυχε νάναι ο κύρης μου από τη …δεξά μπάντα οντονεπιάσανε οι μεγάλουροι τα ζυγάλετρα και ανοίξανε μιά αυλακιά στη μέση τση Ελλάδας για να τσακώνουνται  οι μαύροι οι δεξιοί, με τσοι άλλους τση αριστερής πάντας, και να κάνουνε τ΄αφεντικά σεϊρι, μα και  τη δουλειά ντωνε…

Οντενείμουνε κοπέλι δεν είχαμενε μηδέ εφημερίδες, μηδέ ραδιόφωνα στο χωργιό.  Έτσά, λίγα πράματα εκατέχαμενε για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό,  μα δεν εκακοπερούσαμενε δα και χωρίς την αφεντιά ντως.  Μιά μέρα, γύρο στο 1955 (από ότι μου λεγε ο Γιώργης ο Τσίκνης (Γεώργιος Μιχ Τσικνάκης 1946),   μας ήφερε ο δάσκαλος μας, ο   Αντώνης ο Βασιλάκης μιά μπάλα, μασε χώρισε δε δυό μπουλούκια και μας είπενε:  εσείς από παέ είσαστε Ολυμπιακοί, καί στοι άλλους μισούς: εσείς είσαστε Παναθηναϊκοί.

Ετσά εξεκίνησε ο καυγάς των ντόπιων για τσοι Πράσινους – Κοκκινους Ετσα φαίνεται εξεκίνησε και ο καυγάς στα πολιτικά και καλά κρατεί σαμε* έδά.

Θυμούμαι απού λέτε ένα πρωί, μπορεί νάτανε το Νοέμπρη του 1963, απου πρωτοκέρδισε τσ΄εκλογές ο Γεώργιος Παπανδρέου πως εσηκώθηκε πρωί-πωί η θειά μου η Βαγγελιά,  (Παπανδρεϊκιά μαθές) και ήβαλέ μιά γκαζοντενέκα ανάποδα σε ενα στύλο του φράχτη και την εκαταχτύπα διαολισμένα, για να μπει στ΄αρθούνια τση μάνας μου, απουχενε χάσει το κόματζη τσ΄εκλογές… Τόχανε φαίνεται συνήθιο,  «να παίζουνε τη ντενέκα» σε αυτούς απού χάνανε τσ΄εκλογές….

Και νάρχεται το 2009, να παίρνω και να ξαναπαίρνω στο χωργιό τηλέφωνο, να καταρωτώ από παδέ και απο κε, και να μη γροικώ ανεπαταχλί…. Είναι να μην το σκέφτομαι εδά; Θα μου πεις κακία είναι , μα αν δε ντηνε  πω θα ΄σκάσω:

-Ε ρε Γέρο Παπανδρέου (ο πιό Βασιλκός Γέρος τση …Δημοκρατίας) πως τσοι κατάντησες τσοι χωργιανούς μου, απού καθε βολά απού ενίκα το κόμα σου εστένανε γλέντια τρικούβερτα. μπαλωθιές, και διπλοκάμπανη  η καμπάνα… Και εδά;    Οι διαόλοι στη δροσά…. ανεπαταχλί…, μηδέ τη λήτη σου δε φέρνουνε….

Και θα μου πεις εδά βέβαια, σα ντο συμπεθεράκι μου το μεσομπούνταλο:

-Επαέ συμπέθερε εκατεβάσαμενε τσ΄Αγίους απότο κονοστάσι, και στσοι πολιτικούς θα μνώγομε ακόμη;  Δεν τσοι ντουχιουντίζω γω αυτούς, μονο ταν απατό μου…

ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Πάνε 70 χρόνια από Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, και κανένας δεν θέλησε να γράψει να καταγράψει, να υμνήσει ή να αναφέρει έστω, όσους δεν έσκυψαν το κεφάλι στη ναζιστική αντίληψη για τις αξίες της ελευθερίας  της αξιοπρέπειας και της ζωής στο χωριό μας. Είναι συνηθισμένο,  ο εγωκεντρικός άνθρωπος βάζει τον εαυτό του, το σόι του, το συνάφι του,  στο θεμέλιο του ανδριάντα που μια ζωή προσπαθεί να φτιάξει για την προσωπική του δικαίωση.  Κάποιοι όμως νεότεροι, είναι υπαρκτοί, έχουν συγγενείς ανάμεσά μας, και κανείς δεν έκανε τον κόπο να τους αναφέρει, να τους ανασύρει από τη λησμονιά, την ίδια στιγμή που άλλοι αλλού ποιούν είδωλα με ιδιοτέλεια πολλές φορές για ανύπαρκτες προσφορές στην κοινωνία….

Ας καταγράψουμε-θυμηθούμε μερικούς από τους ανθρώπους που ενώ δεν ήταν παρά οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν και δεν δείλιασαν στιγμή… Ας μην είμαστε επιλήσμονες  του απλού χρέους να γνωρίζουμε, αν μη τι άλλο, αυτούς τους ανθρώπους:

ΝΙΚΟΣ ΑΛΕΞ. ΣΑΒΒΑΚΗΣ

Δεν είδα μια τελετή, μια δικαίωση,  για τον εικοσάχρονο Σαββάκη Νίκο, που όσο μπορούσε,  όσο του ζητήθηκε, όσο νόμιζε,  αρνήθηκε να συμφωνήσει με τις ανελεύθερες αντιλήψεις των Ναζιστών κατακτητών του 1940. Το πλήρωσε με τη ζωή του. Εκτός από τη λύπηση για τον Αραπαλέξη, πατέρα του παλικαριού, δεν θυμάμαι η τοπική κοινωνία να έκρινε σκόπιμη την αναφορά στους υπέρ του έθνους αγώνες του,    για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Με πολλές δυσκολίες, στον τόπο της εκτέλεσής του, μια απλή λιτή επιγραφή στήθηκε για να θυμίζει στους μεταγενέστερους πως κάποιοι δεν λογάριασαν τη ζωή τους για να υποστηρίξουν το κοινό καλό και τις κοινές αξίες.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΧΑΡΙΤΑΚΗΣ

Έζησα δυό δεκαετίες στο Πετροκεφάλι, και διατηρώ άριστες σχέσεις με τους χωργιανούς. Έζησα χρόνια πολλά με μεγαλύτερους, και ποτέ δεν μου ανάφερε κανείς την ιστορία-δράση ενός ακόμα χωργιανού μας  «απού ήβαλε την κεφαλήν του στον τορμπά*» κατά το κοινώς λεγόμενο τοπικά,  ή αν το θέλετε και πιο σύγχρονα: έπαιξε το κεφάλι του κορώνα-γράμματα, αρνούμενος να δεχθεί τα τετελεσμένα των κατακτητών… Πρόκειται  για το «Βάτση» το Γεώργιο Χαριτάκη, που αλλού αναφέρεται με την εύθυμη πλευρά της ζωής του. Σίγουρα  η Κρήτη μπορεί να περηφανεύεται πως πολλοί από τους κατοίκους της έχουνε μια δόση «τρέλας», είναι κουζουλοί  κατά πως λέμε, οι ωραίοι τρελοί αυτού του κόσμου. Σϊγουρα διαφορετικοί από τους σύγχρονους πολιτικάντηδες ντόπιους και ξένους, που πάντα το μυαλό τους είναι στο κέρδος της κάθε τους ενέργειας… Οπότε χρειάστηκε, ακροβατούν ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, χωρίς ο ηρωισμός τους ναναι  εργαλείο καταξίωσης δικής τους και των απογόνων τους….

Αντιγράφω λοιπόν από το αντίστοιχο γενεαλογικό δένδρο του Γεωργίου Χαριτάκη, στοιχεία και διηγήσεις  δοσμένα από την κόρη του Γιαννούλα:

Ο πατέρας μου είτανε Καμηλαριανός στην καταγωγή, αδελφός τσ΄ Αναστασίας του Μπελαδοδράκου (Δράκου Μανασσάκη). Από μικρός στο Πετροκεφάλι, αγάπησε μια Πομπιανή,  που όμως πέθανε πριν προλάβουν να παντρευτούν και απογοητευμένος έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, μετά γύρισε στην Αθήνα, και τέλος παντεύτηκε τη μάνα μου από τις Βουκολιές Χανίων, όπου και μείνανε δίπλα στην Κάντανο στην Ανώχελη, πριν τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Φυσικά οι μάχες σε όλη την περιοχή μέχρι την πτώση της Κρήτης, (Μάλεμε Ταυρωνίτης), γινόντουσαν στον τόπο που ζούσε ο Βάτσης. Εϊχενε ένα εξοχικό σπιτάκι απομονωμένο ο Γιώργης, όπου έτυχε νάναι μοναχός του, και αρχές του 1941 πέρασε ένα απόσπασμα Γερμανών. Εϊχανε κακές διαθέσεις σε βάρος του Γιώργη, μα ο Γιώργης τους πρόσφερε φιλοξενία, φαγητό αυγά κλπ και μπόλικο κρασί. Σε λίγη ώρα όλοι οι Γερμανοί (πέντε ή εξ ) σκνίπα στο ποτό αποκοιμηθηκανε. Τότε ο Γιώργης τους έσφαξε όλους και τους πέταξε σε ένα πηγάδι σκεπάζοντάς το με κλαδιά. Κανείς απολύτως δεν ήξερε το μυστικό του. Οι Γερμανοί που πέρασαν και αναζητούσαν το εξαφανισμένο απόσπασμα δεν μπορούαν να φαντασθούν και να υποψιασθούν τον αγαθό γεωργό της αγροικίας σαν δράστη της εξαφάνισης. Φυσικά, ο κίνδυνος να εξαφανίσουν όλο το χωργιό αν  αποκαλυπτόταν (ότι έγινε λίγο αργότερα με τη γειτονική Κάντανο) ήταν μεγάλος. Εν τω μεταξύ ο Γιώργης κατέβηκε στη Μεσσαρά να εφοδιαστεί μερικά τρόφιμα, μιάς και στην περιοχή των Βουκολιών  η ζωή ήταν δύσκολη. Οι συγγενείς του Γιώργη στο Πετροκεφάλι τον καλοδέχτηκαν και του πρότειναν να  φέρει την οικογένειά του στο χωργιό, εκαταλείποντας τα Χανιά. Από την άλλη οι ντόπιοι κάτι είχαν υποψιασθεί, για το σαμποτάζ, και ο Γιώργης έκρινε σκόπιμο να πάρει την οικογένειά του και να κατέβει στη Μεσσαρά…  Με χίλιες δυσκολίες, με αμέτρητα αποσπάσματα και κινδύνους έφθασαν στο Ρέθυμνο, από όπου με το κάρο του Μπελαδοδράκου και με καραγωγέα το Γιώργη του Δράκου (Γεώργιος Δράκου Μανασσάκης) ανηψιό του Γεωργίου Χαριτάκη, κατέβηκαν στη Μεσσαρά…»

ΚΑΝΑΚΑΡΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Ακόμα ένας χωργιανός, ο Κανακαράκης …. θυσιάστηκε στους φούρνους του Αουσβιτς, (περιμένω περισσότερες λεπτομέρειες)

ΜΙΧΕΛΙΝΑΚΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Μελανό σημείο για την περιοχή σε όλα τα παραπάνω,  αποτελεί η δράση κάποιων, που δρώντας σαν δοσίλογοι, κατέδωσαν  κατα τη  διάρκεια της κατοχής  για αντιστασιακές ενέργειες το Σταύρο Μιχελινάκη, που την τελευταία στιγμή και μετά από σκληρή προσπάθεια του αδελφού του Καραϊσκου,  γλίτωσε την εκτέλεση και φυγαδεύτηκε στη Θεσσαλονίκη. Πάντα είχα την απορία γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος, τόσο γνωστός στη γενιά του 1910-1930, εξαφανίστηκε από το χωργιό στη Θεσσαλονίκη. Γνωρίζοντας καλά όλα τα υπόλοιπα αδέλφια του, έμεινα με την απορία μέχρι που προ ολίγων ετών παράκουσα για τους πραγματικούς λόγους της ακούσιας μετανάστευσης. Θα μου πεις βέβαια πως κάποτε η κατοχή τέλειωσε. Εεε και; Οι ανδριάντες, τόπαμε και παραπάνω, στήνονται συνήθως για να υπηρετήσουν αυτούς που τους στήνουν, σπανια δε υπηρετούν τις θυσίες των αγωνιστών και των πεσόντων…

Άλλη μια ακούσια όπως φαίνεται μετανάστευση, εγίνε στο χωργιό μας, όπου όμως τα μόνα γνωστά μου είναι τα θύματα. Πρόκειται για τις συνέπειες του εμφυλίου πολέμου στις τοπικές κοινωνίες. Πιο συγκεκριμένα:

Όταν είμασταν μικροί, Πρώτη-Δευτέρα δημοτικού, θυμάμαι στο Πετροκεφάλι μια οικογένεια, τα γκονάκια του Ντουρόμηνου,  το Μανώλη,  το Νικολή, την Παγώνα και κάποια άλλα… (παιδιά του Γεωργίου Μηνά Σφυριδάκη). Κάπου στη Δευτέρα Δημοτικού εξαφανίσθηκαν… Μετά από αρκετά χρόνια έμαθα πως πήγαν και έμειναν στη Θεσσαλονίκη, το γιατί όμως το έμαθα αρκετά χρόνια μετά… Ο λόγος ήταν καθαρά πολιτικοί-ιδεολογικοί. Χωρίς να μπορεί μια αρκετά φωχή οικογένεια να επειρεάσει την τοπική κοινωνία ιδεολογικά, μπήκε στο στόχαστρο των αντικομμουνιστών και αναγκάστηκε πριν το 1960 να μετακινηθεί στη Θεσσαλονίκη!